Anza-Borrego desert

Na het fysiek zware weekend was het maandag de grote dag: het proberen te maken van een hydrogel. Na het bepalen van de (ruwe) eiwitconcentratie en een goede berekening was het tijd om azide gefunctionaliseerde eiwitten te mengen met mijn azide-gefunctionaliseerde FRET-eiwitten. Ondanks de hoge concentratie aan eiwit zat alles mooi in een paarse oplossing. Moment supreme: het toevoegen van de crosslinker met strained alkynes. In minder dan een minuut na het toevoegen had ik mijn eerste chemical hydrogel! :D
Daarna heb ik direct een tweede gemaakt op een microscoopglaasje in plaats van in een ebje, zodat ik hem dinsdag onder de microscoop kon bekijken. Om uitdroging te voorkomen had ik hem tussen twee glaasjes geplakt, dus ik kon nog geen gecontroleerde spanning op de gel gaan uitoefenen. Verder heb ik dinsdag wat andere reacties voor een tweede keer op gel gezet. De temperatuur zat die dag weer dicht tegen de twintig graden aan, en volgens de voorspellingen zouden we weer richting de 25 gaan in het weekend ;-).
De woensdag is heel anders verlopen dan gedacht, want ik wilde naast het maken van een nieuwe gel voor de compressietest nog een MALDI doen van mijn FRET-eiwit en daarnaast fluorescentie metingen. De gel heb ik gemaakt zodat de crosslinker overnacht een homogene gel kon vormen, maar vanwege een te lage eiwit concentratie en de beschikbaarheid van de spectrophotometer kon ik de andere metingen niet doen. Maar ik hoefde me zo tegen het einde van mijn tijd op Caltech natuurlijk niet te vervelen. Met een intervaltraining tussendoor had ik ook weer even iets anders.

WenBin had me gevraagd of ik ’s avonds kon helpen met het ophangen van gordijnen in zijn nieuwe huis om de ruimte binnen in een keuken, office en living room te compartimenteren. In de tussentijd zou hij een chinees gerecht voor ons koken. Omdat het al tegen zeven uur liep is WenBin direct begonnen met koken, en met een nog in elkaar te zetten kast van de Ikea hoefde ik me in de tussentijd niet te vervelen. Ik was uiteindelijk sneller met de kast klaar (met drie lades en op wieltjes!), dan WenBin met het koken van het eten. Hij heeft twee uur lang in de keuken gestaan, maar ik werd wel beloond met een uitgebreide chinese maaltijd. We hadden ook behoorlijk honger in de tussentijd. Op het menu stond eerst een soep waarin ginger, lotus roots, bepaalde vruchten, beef op bot en noten in zaten. Erg lekker! Vervolgens hadden we rijst met vier verschillende schotels. Eentje met bokchoi en pork, eentje met lotus leafs en beef, een schaal vol stukjes pig stomach en een schaal kippen voeten. De eerste twee schalen smaakten direct goed, er zat een lekkere dressing over. De maag en spicy voeten waren even wennen, maar na de eerste ook lekker. Voor de kippen voeten moet je natuurlijk wel eerst de aanblik kunnen trotseren: er stond dus een hele schaal onder mijn neus, de voeten volledig intact bereid met huid en nagels. Het was voor WenBin de eerste keer dat hij voor een westerling dit gerecht had bereid, of überhaupt een westerling kippen voeten had zien eten. Nu moet ik zeggen dat naast de aanblik ook de tast (rubber-like) niet erg veelbelovend is, maar als je weet hoe je ze moet eten is het lekker. Met je mond haal je alle botjes uit de tenen, one by one van de binnen- naar de buitenkant. Vergeet daarbij niet de huid van de tenen af te kluiven (ik citeer WenBin :P). Onder het laatste grote bot in het midden zit het lekkerste stuk, dat heel anders smaakt dan de andere stukken van de poot en dus alleen eetbaar is als je de rest goed verwijderd hebt. In China wordt dit stuk bewaard voor de mensen met de hoogste status aan tafel, in een familie dus de oudsten.
Na het eten ging het ophangen van de gordijnen vergeleken met de rest best vlot, maar ondanks dat was het al erg laat. Vervolgens hebben we nog wat met het meubilair geschoven en zo onstond wat je drie aparte kamers zou kunnen noemen. Tot slot een dartboard aan de muur gehangen en deze nog even uitgetest. Met nog zeven uur op de klok voor het begin van de groupmeeting was het daarna wel bedtijd…

De groupmeeting was deze erg keer kort, we waren na anderhalf uur al klaar. Na de meeting kon ik in het Nederlands verder, want Jaleesa uit de groep van Jan van Hest was de eerste keer aanwezig om met verschillende mensen te praten en een project te kiezen. De hoop is natuurlijk dat ze mijn project gaat voortzetten; ze was in ieder geval enthousiast na het overleg. Door naar de volgende afspraak. Bij mechanical engineering gingen ze het compressie device dat ik voor mijn gels wil gaan gebruiken op een microscoop installeren. Zo kon ik alvast zien hoe het ding gebruikt zou moeten worden en hoever je de microscoop daarvoor af moet breken :P. De setup lijkt erg handig, want je kan de toegepaste strain heel nauwkeurig controleren. Daarna heb ik literatuur gezocht en gelezen, een lijstje gemaakt met spullen voor het upcoming weekend kamperen en ’s avonds nog fluorescentie metingen gedaan. Deze zagen er onwaarschijnlijk goed uit, dus ik moet nog wat extra metingen gaan doen.

Na weer een te korte nacht was het vrijdags racen om nog voor het weekend vanalles af te maken. Labjournaal even bijschrijven, kampeermateriaal ophalen bij de CaltechY, metingen uitwerken, overleg met WenBin, vragen van Jaleesa beantwoorden en een snelle lunch met Ayelet. Ik had ’s middags thuis nog precies een uur om in te pakken en te douchen. Het ging allemaal net, want ik moest zowel op koud als op warm weer voorbereid zijn. Rond half drie kwamen Vicky (Victoria, UK) en Chris (Krzysztof, Poland) me ophalen voor een lang weekend kamperen en orienteering in het Anza Borrego desert state park; een woestijn landinwaarts vanuit San Diego. Volgens google maps zou het drie uur rijden zijn, maar het was behoorlijk druk op de weg richting het zuiden. Maandags was het namelijk Martin Luther King day (public holiday), dus er waren meer mensen die een weekendje weg gingen. Na zo’n 2.5 uur rijden waren we vlakbij het goudmijn plaatsje Julian, waar een bekende Pie-shop ligt. We konden nog net voor sluitingstijd naar binnen om een pie te kopen, en hebben direct ook gevraagd of er goede restaurants in de buurt waren. Het laatste uur hadden we namelijk behalve zand en bergen nauwelijks iets langs de weg gezien, en het was inmiddels duister. Net voor Julian lag een ‘Wilde Westen’-stijl pizza-restaurant en konden we voor een goede prijs onder het genot van livemuziek smikkelen. Julian zelf was 1.5 straat groot, het zag er wel gezellig uit. Vanuit daar hadden we nog ongeveer 21 mijl voor de boeg om op de orienteering-site te komen. Wat volgde was een slingerweg met behoorlijk scherpe bochten door de bergen, vervolgens een rechte weg met kleine heuveltjes (‘dips’) en het laatste stuk leek helemaal vlak. In het zakkenduister moesten we ergens de verharde weg verlaten om de kampeerplaats via een zandweg te bereiken. Alhoewel het volgens de website niet vereist was, konden we toch blij zijn met de 4WD Jeep van Chris. Nu moet ik zeggen dat ik er zelf weinig vertrouwen had dat die zandweg ons ergens zou brengen waar we wilden zijn, er was helemaal niets te zien. Echter, na tien minuten rijden bleek dat Vicky de kaart toch goed gelezen had en stonden er zowaar enkele tenten en een paar dixies; middenin de woestijn. Hier was het ook voor ons zaak snel warm aan te kleden want het waaide behoorlijk, en de tenten op te zetten. Het licht van de sterren en de maan was hiervoor voldoende. Geen lichtvervuiling van grote steden nabij, de sterrenhemel was zeer indrukwekkend. Na het opzetten van de tenten, het toekennen van wat sterrenbeelden een stukje van de verse pie zijn we maar gaan slapen. De temperatuur lag tegen het vriespunt, goed te doen met een superfijne slaapzak van de Y.

Zaterdag was het al vroeg dag, het begon rond zeven uur licht te worden. De wind was inmiddels gaan liggen, en het uitzicht buiten de tent was erg mooi. Vanaf acht uur konden we ons voor de orienteering events registeren, welke allemaal nabij de ‘camping’ zouden starten. Rond negen uur was de start van het eerste event van de zaterdag, met de klassieke moeilijkheids graden. Omdat het terrein wel een beetje met Vasquez te vergelijken was maar wat eenvoudiger begonnen. Ik had de lastigste map van de intermediate courses, en ben uiteindelijk als tweede gefinished ;-). In het begin was het even wennen aan de kaart en ben ik wat tijd verloren doordat checkpoint twee net niet onder langs een rand had zien staan. Chris en Vicky waren ongeveer ook na een uur terug van hun route. Vicky had de lastigste route gekozen en deze ook gewonnen. Ondanks de hogere moeilijkheidsgraad, meer hoogteverschil en de dubbele afstand kwam ze kort na ons binnen, erg knap. Omdat we nog genoeg tijd hadden tot het volgende event hebben we een stukje gereden naar een wandelpad in de buurt, ´the elefant trail´. Hier was het zoeken naar cactussen die op een olifant leken, het zal jullie niet verbazen dat dit geen succes was.

Het event in de middag was met afstand de meest ruige orienteering ervaring die ik tot nu toe heb gehad. Na een korte hike bevond de start zich in ‘The Slot’, een canyon gelegen achter een van de bergen nabij het competition center. Dit was deels een smal gangestelstel uitgesleten in de rotsen door erosie met water, op sommige plaatsen zeker zes tot zeven meter diep. Hier hadden we een maze event. Na de start hadden we een uur de tijd om zoveel mogelijk van de negen punten op de kaart te bezoeken. Scores werden bepaald door het aantal behaalde checkpoints (categorien 3,6 en 9 punten) en eventueel strafpunten als je langer dan een uur weg was geweest. Punt 65 op de kaart was een eitje, omdat ik op dat moment nog niet wist wat een reentrant was en daartoe een stuk geklommen was om het gebied te scannen: zo kon ik hem direct zien staan. Vervolgens wou ik in een rechte lijn naar punt 66; onmogelijk vanwege de vele cliffs. Het was klimmen-dalen-klimmen-dalen, niet echt geschikt voor de wat oudere deelnemers. 67 kon ik in de buurt van 66 al zien liggen, omdat hij op de top van een berg stond. De volgende vraag is dan natuurlijk hoe je daar levend bij kan komen. 68 en 69 waren de volgende punten logisch te bezoeken; ze waren het dichtste in de buurt en zouden dicht bij elkaar moeten liggen. Het checken van beide punten vraagde toch wat meer creativiteit dan verwacht, want eentje stond op de top van een opgedroogde waterval, en de andere op de bodem. Hier is niemand voor de kortste route gegaan :P. De tijd begon langzaam op te raken en ik heb geprobeerd me op grote snelheid naar 73 te navigeren. Ik kwam al eerder een checkpoint tegen dan verwacht, 76, die niet op de kaart stond. Vanwege gebrek aan tijd dit punt dan maar gechecked en via de slot naar de finish gerend. Helaas kreeg ik twee strafpunten omdat ik twee minuten te laat was, en was 76 een checkpoint voor de volgende dag, dus ben ik niet zo hoog geeindigd. Het was goed dat de organisatie voor een tijdsbestek van een uur gekozen had en er ook regelmatig water bij de checkpoints was, want het was hartstikke warm en droog in de woestijn. Zo’n 23-24 graden in de schaduw, dus ga maar na hoe warm in de zon… Na de wandeling terug hadden we nog een uurtje pauze voor het begin van de BBQ voor alle deelnemers die ook ter plekke bleven slapen. Hier hebben we nog wat interessante mensen ontmoet, waaronder meer mensen uit de UK een een (verdwaalde? :P) belg.

Zondagochtend kon er gekozen worden tussen de Goat (17km) en de Lamb (9km) course. Vanwege de hitte is zelfs Vicky voor de lamb gegaan. In tegenstelling tot de andere events, waar je minimaal drie minuten achter elkaar mag starten, mocht nu iedereen tegelijk van start gaan. Achtervolgen was toegestaan en werd zelfs aangemoedigd, alhoewel je natuurlijk geen idee hebt of je haas de goede richting uit gaat, en samenwerken was verboden. De eerste vijf punten heb ik relatief weinig op de kaart en het kompas gekeken om in de buurt van de snelsten te blijven, deze waren allemaal aan het rennen. Op punt vijf was er een aparte opdracht, er lagen extra kaarten waarop je één van de vijf punten die ter plekke in het gebied voor je stonden moest lokalizeren. Daarna was er een split en kon je kiezen punt zes of zeven te bezoeken. Zes had ik snel gevonden, daarna door naar de box. De vier punten die in deze box op de kaart stonden mocht je in willekeurige volgorde bezoeken, maar je moest ze wel allemaal checken voor een geldige tijd. Hier ben ik verdwaald, waarschijnlijk omdat ik te enthousiast doorgerend was naar een checkpoint dat ik had gezien. Deze lag echter op een andere route. Ik was er van overtuigd dat ik voor punt tien nog wat meer oostelijk moest zijn, maar ik heb na een half uur zoeken toevallig punt acht gevonden. Vandaar ben ik heel snel via 10 en 9 naar 11 genavigeerd, en was ik verbaasd over hoe makkelijk je kan verdwalen en ook de draad weer op kan pakken als je eenmaal weet waar je bent. Punt 12 was een eitje, punt 13 een drama. Na bijna drie kwartier zoeken in de, inmiddels vervloekte, hitte zag ik hem eindelijk staan. En ja, ik was er al heel vaak heel dicht bij de in buurt geweest. Heb de hele omgeving uit moeten kammen en zelfs ‘de oudjes’, die duidelijk niet gerend hadden in het begin, kwamen verdraaid dicht bij me in de buurt. Punt 14 ging voorspoedig, en vandaar moest je heel precies de roze lijn op de kaart proberen te volgen om 15, 16 en 17 te vinden. Hier ben ik voor de tweede keer met mijn linkervoet in een cactus beland, en dit keer gingen de naalden wel helemaal door mijn asics heen. Cactussen waren er namelijk in alle soorten en maten, helaas waren de meesten erg klein. Niet zo handig als je al aan het multitasken bent. De naalden zijn lastig te verwijderen zonder tang; je moet hard trekken om ze uit je voet te krijgen! In de tussentijd was er een Canadeze orienteer langs me door gesneaked. Hij had punt 17 echter over het hoofd gezien, waardoor ik hem op het laatste stuk nog even kon passeren. Gefinished na drie uur orienteering! Dit was wel erg lang met zeker 30 graden in de zon. Na die tijd ben je helemaal uitgedroogd. Ondanks het rennen lijk je nauwelijks te zweten; omdat het zweet direct verdampt door de droogte van de lucht.

Natuurlijk was drie uurtjes orienteering nog niet genoeg, en zijn we na een stukje rijden nog 3.5 uur gaan hiken. Allereerst hebben nog wat meer water ingeslagen in Borrego Springs. Dit was de grootste stad in de woestijn; twee straten groot met een rotonde voor de toegangswegen (The Christmas Circle). Voor het kamperen in de woestijn hoefden we maar vijf dollar te betalen, maar het was wel Bring Your Own water... In een visitor center nabij dit plaatsje konden we de dieren aanschouwen die we in de woestijn tegen zouden kunnen komen; veel woestijnhazen, griezelige kevers, tarantula’s (…), slangen en wat vogels. Enfin. Op naar de hell canyon, het pad naar deze canyon zou uitmonden in een oase met een waterval. Dit was maar moeilijk te geloven, want het eerste uur liepen we nog door een met cactussen gevulde kale vlakte, in de brandende zon. Onderweg kwamen we wat graven tegen, waarbij een bord geplaatst was met de tekst ‘they didn’t bring enough water’… Ik kan me goed voorstellen dat die hike in de zomer nauwelijks te doen, als het hartje-winter al zo warm is. Omdat de middag al wat verder gevorderd was en de canyon tussen twee bergen lag werden we aan het begin van de rotsblokken op de hike al getrakteerd op wat shaduw. Daar begon de klim over rotsblokken naar boven en het zoeken van de waterval. Ondertussen kwamen we geen cactussen meer tegen maar het soort palmbomen dat je blijkbaar in een oase kan verwachten :P. Het water liet nog even op zich wachten, maar uiteindelijk klommen we langs een klein stroompje. Niet lang daarna kwamen we bij een kleine waterval. Volgens onze informatie zou er naast een kleine ook nog een grotere waterval zijn, maar aangezien we eerder al iets hadden gezien wat je een kleine waterval zou kunnen noemen en we voor het duister bij de auto wilden zijn, zijn we maar omgedraaid. Het was weer een hele klimtocht om bij de zandweg te komen. Ergens tussen de rotsen vonden we een geocache! Even gekeken wat er in zat en in het boekje geschreven. Dat was wel héél toevallig, want normaal gesproken die je ze niet zo makkelijk liggen, en gezien de hoeveelheid rotsblokken…Terug in de auto besloten we om nog naar een andere, kortere wandelroute nabij te rijden. Deze was in het donker echter niet te vinden. Na een tijdje crossen over verschillende zandpaden maar voor de veilige optie gegaan om terug naar de verharde weg te keren. Voor het avondeten zijn we naar Julian gereden. Zoals gezegd is Julian ook maar heel klein, maar tot mijn grote verbazing lag er wel een rabobank, inclusief ATM! Welgeteld de tweede rabobank-ATM die ik in mijn tijd in de US gezien heb, maar het aanzicht van de hele bank in wilde-westen stijl deed het hem toch. We konden uit drie restaurantjes kiezen, en op advies van een local zijn we in het julian café belandt. Dit was een super leuk restaurantje, en het voer was uitstekend.

Maandagochtend was het laatste event van het weekend, genaamd Seek & Destroy. Alleen de echte diehards waren nog over, want zondag waren er al meerdere tentjes verdwenen. Iedereen kreeg dezelfde kaarten en wederom was er een gezamenlijke start. Er was geen volgorde in de checkpoints, het eerste uur moesten we er zoveel mogelijk bezoeken. Na 60 minuten begon het Destroy deel, en mocht iedereen checkpoints mee gaan nemen. Hierbij was het dus duidelijk ook een kwestie van snelheid, want als je te langzaam bent zijn de checkpoints al weg. Heb er uiteindelijk vier mee kunnen brengen, dat was best netjes. Het orienteren ging na twee dagen oefenen ook erg lekker. Voor de organisatie was dit event natuurlijk een handige manier om niet nog een extra dag in de woestijn te hoeven spenderen.

Na het afbreken van onze tentjes zijn we weer richting Los Angeles vertrokken. Onderweg hebben we een lunch gescoord bij een laatste wilde-westen stijl restaurant, zoals uit de films. Het laatste stuk voor Los Angeles heb je mooi zicht op besneeuwde bergtoppen. De rest van de dag heb ik gebruikt voor de was, opruimen, boodschappen en het verwijderen van het meegebrachte zand :P. Ik wou dinsdags graag alles opgeruimd hebben, om klaar te zijn voor de eindsprint!

Groetjes René

P.S. De foto´s:
https://picasaweb.google.com/101368684832177328515/AnzaBorregoDesert?authkey=Gv1sRgCITC5JydrJ-M_AE#