G´bye car city

De laatste twee weken van mijn stage heb ik zo hard gewerkt dat ik geen idee meer heb wat ik welke dag gedaan heb, maar het was veel. Ik had ook het labwerk kunnen laten schieten en me op mijn eindpresentatie kunnen focussen, maar hier voelde ik weinig voor en de combinatie heeft tot een groot succes geleid.
Een beetje afleiding in de strakke planning was er door het afscheid van Frank. Voor zijn vertrek zijn we vrijdags weer eens met de groep gaan lunchen, dit keer bij een Vietnamees restaurant. Het was ook een beetje voor mijn vertrek, maar vier maanden staat natuurlijk in geen verhouding tot een dik-zesjarige graduate school. Maandags was zijn defense; de presentatie was heel erg goed. Daarna heeft Frank de groep getrakteerd op Texas BBQ-food, dat ook erg geslaagd was.

Na mijn terugkomst uit de woestijn kwam het goede nieuws van Jaleesa dat ze mijn project het meest interessant vindt en het dus voort gaat zetten na mijn vertrek. Voor mij zaak om haar in twee weken klaar te stomen zodat ze verder kon gaan vanaf het punt waar ik gekomen was. Twee weken is erg kort om helemaal in een onderzoeksproject te komen, maar een goede overdracht is natuurlijk wel belangrijk. Het kostte wel veel tijd om iemand die helemaal nieuw in een lab is goed te begeleiden. Daarnaast heb ik nog fluorescentie-controle metingen gedaan. Mijn FRET-eiwit was gelukkig echt zo goed als het leek. Een behoorlijke verbetering qua FRET-efficientie vergeleken met mijn voorganger, deze resultaten konden uiteindelijk direct de presentatie in. Het meest interessant was natuurlijk nog compressietesten te doen met mijn fluorescente gels, en te kijken of er hierdoor een verandering in het licht optreedt. Het maken van de samples was eenvoudig, maar het organiseren van het experiment bleek lastiger dan gedacht. De microscoop die ik er voor zou kunnen gebruiken ging kapot, Wenbin had maar beperkt tijd om mee te kijken met de confocaal en de compressie setup was ook al voor enkele dagen bezet. Na het regelen van een microscoop in een ander gebouw kon ik vrijdagmiddag toch aan de slag. Helaas hadden mijn voorgangers iets aan de indenter veranderd zonder dat ik dat wist, en was hij spherisch in plaats van plat. De experimenten op vrijdag waren dus eigenlijk verloren tijd.

In het weekend was Jaleesa naar Vegas en kon ik geen metingen doen op de confocaal. Ideaal dus om aan mijn presentatie te beginnen... Oorspronkelijk had ik dit al voor de dinsdag gepland. Daarnaast heb ik nog nieuwe gels gemaakt, zodat ik in het begin van de week toch nog de compressie experimenten kon doen met de goede setup, althans zoals ik dat bedacht had. Inmiddels begon het wel spannend te worden. De presentatie was veeel werk, zeker omdat ik nog geen enkele slide gemaakt had omdat ik tussendoor geen presentatie heb hoeven geven. Daarnaast ging Jaleesa nog veel experimenten in het begin van de week doen om nog zoveel mogelijk van mij te kunnen leren. Dinsdagochtend was het zover; weer metingen met de confocaal, de laatste kans om te testen of we inderdaad een kleurverandering kunnen zien bij compressie van de fluorescente gels. Tijdens de metingen leken er inderdaad al dingen te veranderen. Er was een verschil in de emissie-intensiteit van een van de dyes, voor en na compressie van de gel. Natuurlijk was naar het computerscherm kijken voor veranderingen niet erg kwantitatief, en moest ik daarna nog met software aan de slag om te kijken of het echt zo mooi was als het leek. Met wat hulp voor de goede software had ik ´s avonds eindelijk de resultaten in beeld. Het zag er verrassend goed uit, en dat terwijl ik maar twee samples had gemeten met de goede setup. De concentratie aan eiwitten in de gel, de concentratie aan fluorescent eiwit daarin, de grootte, het scangebied, resolutie, diepte en compressie van de gel waren allemaal de settings die me zo het beste leken. Ik kon ze niet op enige ervaring baseren. De resultaten waren een heel grote belofte voor het beantwoorden van de ´grote´ onderzoeksvraag die als drijfveer voor het project fungeerde!! De adrenaline giert door je lijf op het moment dat je je dat realiseert, dus ik kon er ´s nachts nog lang genoeg tegenaan om door te werken aan mijn slides.

Ook de woensdag voor mijn presentatie was een groot deel van mijn slides nog niet af. De laatste resultaten moesten er nog in, inclusief het mechanisch deel over de licht-spannings relatie in de gel, en daarnaast nog de, niet minder belangrijke, outlook met vervolgexperimenten. De slides had ik donderdagochtend af... Naar huis gesneld voor ontbijt, terug op Caltech een halve liter koffie er achteraan geschud, 20 minuten om door de slides te kijken, laptop op de beamer aansluiten en vertellen. Volgens mij was ik te moe om zenuwachtig te zijn. Het kwam er wat brak uit, maar door rustig te vertellen kwam het gelukkig wel over. Het was best moeilijk om het eindexperiment goed uit te leggen, ondanks dat ik heel veel tijd had besteedt aan het maken van cartoons om de experiment-setup duidelijker te maken. De prof. was razend enthousiast en stelde heel veel vragen. Ook uit de rest van de groep kwamen er heel veel vragen en enthousiaste reacties, dus dat was een goed teken. Dave zei hardop zich af te vragen hoe ik dit in vier maanden klaar heb kunnen krijgen. ´This must be the result of extremely hard work.´ ´You must have run a thousand samples.´ Na de presentatie kwam hij naar me toe voor een afspraak op vrijdag, hij wou alle details weten. Daarna heb ik nog een uur met een assistent prof. uit Stanford die op de bezoek was staan brainstormen, hij was ook razend enthousiast over mijn resultaten. Alsof het nog niet mooier kon zeiden veel collega´s dat het een goede presentatie was en dat ze Dave nog nooit zooo happy hadden gezien bij een presentatie. Mooier kon het dus niet eindigen.

Ook op vrijdag was Dave nog in opperbeste stemming, en ik heb samen met Jaleesa nog een uur op zijn kamer gezeten. Het was geweldig om met hem verder te discussieren welke experimenten er nog moeten komen om het in een paper te pushen. Daarnaast was het vrijdag nog van hot naar haar rennen om alles rond te krijgen voor mijn upcoming trip door de states (printen van tickets, maps), scannen van mijn labjournaal, handtekeningen dat ik alles netjes had ingeleverd en opruimd, en overdragen van alle moleculen.

Voor het weekend had ik niets anders gepland dan afscheid nemen en bijslapen. Het eerste is gelukt, het tweede wat minder. Vrijdagavond ben ik met Wenbin, Ayelet, Larry, Alborz en Jaleesa ergens gaan eten voor mijn afscheid. Alborz wist een leuke bar en het was erg gezellig. Zaterdagavond heb ik dat nog eens over gedaan met mijn huisgenoten Amy en Alexandra. Ook dat was erg gezellig. Na een paar bewolkte dagen werd ik in het weekend nog getrakteerd op de zon en 24 graden. Zowel de zaterdag en zondag ben ik nog erg druk geweest met het opruimen van de puinzooi die vooral de laatste week ontstaan was.

Tot snel, René