Boston: Winterse gezelligheid

Na het oppikken van mijn backpack en een kort busritje kwam ik die donderdag avond aan op het vliegveld in San Diego. Ik zou van daaruit naar Washington DC vliegen en overstappen op een vlucht naar Boston, Massachusetts. Van Maartje had ik echter al gehoord dat ze vrijdag´s in Boston de grote boze sneeuwman op bezoek zouden krijgen en dat die van plan was zeker een halve meter sneeuw op Massachusetts te droppen, waarvan het meeste in Boston. Slecht nieuws voor zowel Simone als mij, want Simone zou ook die dag (vanuit Nederland) in Boston arriveren. Op het vliegveld bleek al snel dat mijn tweede vlucht niet door zou gaan; United had alle vluchten op vrijdag al gecancelled. Een medewerker was zo aardig twee andere vluchten voor me te beschermen. Eentje precies 24 uur later (op zaterdag morgen naar Boston) of met US Airways toch op vrijdag ochtend maar via een ander vliegveld in Washington DC, gek genoeg was deze vlucht nog niet gecancelled. In Washington DC moest ik dan met een officer checken of deze vlucht nog steeds door zou gaan, hetgeen natuurlijk onwaarschijnlijk was.

Rond 10-11 uur ´s avonds vertrok ik naar Washington, om daar na zo´n 4.5 uur vliegen stipt om 06:00 te landen. Helaas geen maaltijden in het vliegtuig, 4.5 uur is daar blijkbaar te kort voor (oneens). Geen tijd voor ontbijt in WDC, want mits de US Airways vlucht doorging moest ik drie uur later al het volgende vliegtuig boarden, op een ander vliegveld... Na een belletje van United naar US Airways bleek inderdaad dat ze nog naar Boston vlogen, tot noon en als enige luchtvaartmaatschappij. Ik moest dus zo snel mogelijk naar de Ronald Reagan airport; ik kreeg een voucher voor een Washington-flyer taxi van United voor de airport transfer, topservice. Eerst moest mijn bagage, die bij U naar Boston door was geboekt, nog uit het systeem worden gehaald. Bij de bagage claim, verbaast over wat ik van plan was, kreeg ik te horen: ´you´re never gonna make it to Boston today´. Ik was al onderweg naar de taxi: ´you gotta hurry up!´. De taxi chauffeur had er meer vertrouwen in, ondanks dat Ronald Reagan in het centrum ligt en de spits al op gang begon te komen. Na een dik uur in de taxi was het zaak om zo snel mogelijk in de goede terminal bij UA in te checken. Dit was een probleem, ze konden me geen boarding pass geven omdat ik bij U nog in het systeem stond voor de vlucht die donderdag´s al gecancelled was. Van de balie van UA naar die van U, en vervolgens weer terug naar UA en achteraan in de rij aansluiten. Of ik een etage lager in kon gaan checken bij de ´Boston-shuttle counter´... Ja hoor. Daar ging het allemaal niet zo rap, en ik moest ook nog door de douane. Het was druk bij de douane, maar stipt 09:00 was ik toch bij de gate; het boarden was net begonnen. Zo zat ik op de een-na-laatste vlucht naar Boston. Omdat we bijna een uur te laat de lucht in gingen en ik het zelf nog moeilijk kon geloven nog maar even gewacht met Maartje het goede nieuws te melden.

Een uur vliegen later ben ik nog maar even bij U langs gegaan om uit het systeem gehaald te worden voor de vlucht van zaterdag, wel zo netjes na alles wat ze voor me geregeld hadden. Ze hadden mijn route echter al gezien en het was in orde. Ontbijt (en lunch) bij de Dunkin´ Donuts op het vliegveld gegrepen, gadver! Maartje had op Wyss nog groupmeeting tot 14:00, daarna zouden ze ook bij haar in de group iedereen naar huis sturen vanwege de sneeuwstorm. Omdat ik nog een uur reistijd had met het OV kwam dit goed uit qua timing. Het OV zou nog zo´n 1.5 uur operationeel zijn: voldoende. Aangekomen op het dichtstbijzijnde metrostation kon ik kiezen via de weg naar Maartje´s villa te lopen of de kortste route door het Arboretum-park. Het waaide en sneeuwde stevig, er lag al een paar centimeter sneeuw. Ik ging dus voor de meest-scenic route door het park. Voordat ik goed en wel in het park was kreeg ik al een lift aangeboden, maar ik had al genoeg gezeten en dacht dat het niet zo ver was. De weg door het park was echter moeilijk te vinden. De paden waren nauwelijks nog zichtbaar door de sneeuw en mijn bril zat continu onder de vlokken. Het begon harder te sneeuwen (lang leve mijn flightbag!) en ik was langzaam in een sneeuwpoppetje aan het veranderen. Het park was groter dan ik dacht, maar omdat ik door de sneeuw nog auto´s op de weg hoorde kon ik de goede richting nog wel vinden. Bij de weg kon ik echter her park niet uit door een hek... Toen heb ik nog een kwartier langs het hek gesjokt om uiteindelijk op de weg te komen en het stuk via het besneeuwde asfalt weer terug te lopen. Links naast het Greenhouse in het park bleek er wel een uitgang te zijn, maar ik had rechts gekozen omdat ik dan het dichtste bij Maartje uit zou komen. Enfin.

Maartje was inmiddels al thuis, en het was geweldig haar weer na zo´n lange tijd te zien! Qua huisvesting had ze het helemaal voor elkaar. Een supergrote villa, eigendom van Thomas; de directeur van een spin-off van Harvard Medical School. Thomas werkte veel thuis en nam alle taken binnenshuis op zich. Het was een prachtige villa, die ook elke dag werd opgestookt tot de tropische temperaturen die ik inmiddels wel gewend was. Een t-shirt microklimaat :P. Overal houten vloer met vloerverwarming. Op de begane grond was er een grote living room met echte open haard en super relaxte bankstellen, een dining room met grote ronde tafel (werd zelden gebruikt) en een grote keuken aan de achterkant van het huis met heel veel licht inval. Via een grote trap in de living room kwam je op de eerste verdieping, waar Thomas zijn kamer, badkamer en kantoor had, en waar mijn ´logeerkamertje´ was. Deze was groter dan mijn kamer in Pasadena (mijn badkamer in Pasadena meegerekend) en ik had, uiteraard, een twee persoons bed. Maartje en een Indiase grad student hadden hun kamers nog een verdieping hoger, beide met eigen badkamer. Het mooie was dat Maartje nog niet eens zoveel meer betaalde dan mij in Pasadena. Het was een warm welkom.

We hadden een hoop bij te praten, zowel qua reizen als qua science. Ik heb mijn werk op Caltech laten zien en Maartje bleek al drie maanden zeer goed bezig te zijn op het Wyss institute. Helemaal ingelezen in haar nieuwe vakgebied en genoeg mensen gerecruit voor haar eigen subgroup. De versnelling in het sneeuwen naar zo´n vijf centimeter per uur bleef nog uit tot de late avond, maar het pak dat er al lag groeide gestaag. Inmiddels gold er een boete van een nette 500 dollar voor diegene die zich na vier uur ´s middags nog op straat vertoonden. Simone was niet kunnen vertrekken vanuit Amsterdam en we maakten ons wel zorgen wanneer ze dan wel aan zou kunnen komen. Ik had ontzettend veel geluk gehad.
Maartje heeft Risotto gemaakt voor het avondeten en daarna een grote ketel erwtensoep aan het prutellen gezet; ze was ´s ochtends op tijd gaan hamsteren. Na het eten heeft Thomas de film ´Into the Wild´ voor ons opgezet. Er kwam een scherm van twee bij drie meter uit het plafond gezakt, samen met de Dolby-surround een ´cadeautje voor hemzelf´. We kregen de afstandsbediening om hem op pauze te zetten of het geluid zachter of harder. Het geluid had hij echter gemanipuleerd zodat we het niet zachter konden zetten, daar was de Dolby-surround niet voor bedoeld :P. De kat, Mao, een enorm groot (zwart) bakbeest joinde ons bij het haardvuur. Ook die had het goed in de villa; alleen maar liggen op de warme plekjes, vreten van het automatische voersysteem en drinken uit een 24/7 gezuiverd-water stroompje... Thomas trok een Portugese wijn open en hield het haardvuur in stand. Kon ik nog meer verwend worden?

Zaterdag ochtend bleek dat de sneeuwman zichzelf had overtroffen, er lag ongeveer een meter sneeuw op de BBQ (en op de rest van het terras :P)!! Een prachtig zicht. Het sneeuwde nog maar een beetje en omdat we beide niet het type zijn een hele dag binnen te hangen zijn we naar het zwembad gaan ploeteren. Mogelijk gemaakt door Thomas, die me zijn hagelnieuwe boots te leen gaf. Zwemmen konden we volgens hem wel vergeten. Met de wind was het zeker zo´n 30 graden kouder dan dat ik gewend was, bikkelen. Het was mooi lopen, en ongelooflijk hoe snel ze in Boston de wegen nog redelijk begaanbaar hadden gemaakt. Het was niet zo lang lopen naar het zwembad in het centrum(pje) van Jamaica Plain. Het was inderdaad dicht, jammer. Er was veel activiteit op straat: mensen waren met machines hun stoep sneeuwvrij aan het maken, aan het sleëen, langlaufen, of hun auto aan het uitgraven... Dit is niet overdreven, van sommige waren alleen nog maar de opstaande ruitenwissers zichtbaar (zie foto). Het was een mooie wandeling, en we hebben er nog een stukje rond de Jamaica Pond bij gedaan, voor zover begaanbaar. Overal waren sneeuwschuivers aan het werk om meters-hoge sneeuwbergen langs de weg te creëeren. Het was guur langs het water (ahum, ijs) en we zijn daar aan onze weg terug begonnen. Eerste indruk Boston: mooie stijl huizen! Terug bij de villa was ook Thomas druk bezig geweest met een sneeuwmachine, tijd voor de eerste ronde erwtensoep. Tijdens het computeren zagen we dat Boston-Logan verwachtte pas rond 16:00 weer één baan open te hebben, dus alle vluchten voor de zaterdag waren ook gecancelled. We realiseerden ons nogmaals hoeveel geluk ik had gehad vrijdag´s nog aan te zijn gekomen! Simone zat toch al in de lucht vanuit Amsterdam, en zou om half zes landen. Het zou er dus om spannen of dat mogelijk was. We hebben de tijd goed omgekregen met facebooken, science, foto´s en verhalen van onze reizen (Maartje was na haar promotie voor een maand naar Nepal geweest). ´s Middags, het was inmiddels gestopt met sneeuwen, zijn we weer naar buiten gegaan om een grote sneeuwpop voor de villa te bouwen. Het ging niet zo goed omdat de poedersneeuw droog was en daardoor niet plakte, maar we hebben ons toch een tijd geamuseerd en het resultaat mocht er zijn. Onder het genot van de tweede ronde erwtensoep (heerlijk) bleek dat Logan pas om elf uur ´s avonds open zou gaan en Simone´s bestemming onderweg was veranderd in Detroit. Het werd wel spannend of ze zondag in Boston zou komen, want zondag avond zou ik met haar (na 2.5 dag sightseeing in Boston...) naar Washington DC en New York gaan voor nóg meer sightseeing.
´s Avonds gingen we weer film kijken in de villa en mijn keuze voor Lord of the Rings werd door Thomas graag gehonoreerd, leek me een uitermate geschikte film vanwege de faciliteiten en het was voor ons allebei weer een tijd geleden dat we die gezien hadden. Via het stream-programma kreeg Thomas het eerste deel niet op het hele scherm vertoond, slechts twee meter bij twee meter. Dat kon natuurlijk niet :P. Toen is hij de DVD uit zijn collectie gaan halen en konden we toch op het hele scherm kijken. Het geluid was wederom fixed, en Thomas sloot zich bij ons aan. Prachtig met de muziek bij die film, en toen de bulrog kwam in de grotten van Mortania trilde de hele vloer mee. Uiteraard ging er weer een dure fles wijn open. Ik ben enorm verwend door Maartje en Thomas! Na de film zagen we dat Simone ons gefacebooked had dat ze in een hotel in Detroit zat, ze zou nu zondag middag aankomen.

Zondags was het stralend zonnig weer en omdat de sneeuw zo droog was ideaal hardloop-weer. Voor mij de eerste keer in de vrieskou, maar met een stretcher van Maartje, een windjack en een pot vaseline waren we er klaar voor. Het werd één van de mooiste duurlopen die ik ooit gedaan heb. Het was prachtig in het Arboretum, waar veel sneeuwpret aan de gang was; besneeuwde naaldbomen en op één van de heuvels een prachtig uitzicht over de stad. Natuurlijk konden we er niet genoeg van krijgen en zijn we doorgerend naar de Forest Hills cemetry. De besneeuwde toegangspoort was geweldig mooi en we kregen nog meer mooie plaatjes met Maartje´s Iphone. Mijn eerste training in de sneeuw wordt moeilijk te overtreffen... Op sommige off-road stukken zakten we tot onze knieën in de sneeuw, lachen. Wel de beste manier om het fijne rode woestijnzand op mijn schoenen, dat ik in Anza-Borrego had opgepikt, kwijt te raken :P.
Na een korte pre-lunch en het voorbereiden van een grotere drie-persoons-lunch zijn we richting Simone´s huis vertrokken om haar daar op te wachten. Wederom een prachtig zicht op de straat, we kwamen weer langs het Jamaica Pond. Zo´n drie kwartier later bij Simone aangekomen bleek er niemand thuis te zijn, terwijl ze er zeker al had moeten zijn. Er deed niemand open en we kregen via de telefoon ook geen contact met haar, heel vreemd. Een kwartier later kwam ze vrolijk aangelopen met haar housekeeper, ze waren al naar de bank geweest. We troffen een Simone die verrassend fit was na haar lange reis. Qua huisvesting had ze het helaas een stuk minder goed getroffen dan Maartje; er was nauwelijks meubilair en de stoelen in de keuken wiebelden gevaarlijk. Na een gezamenlijke lunch is Maartje gaan werken en moesten we onze planning gaan wijzigen, de bus naar Washington DC was jammer genoeg gecancelled. Bij Megabus konden we een refund krijgen en we hebben onze trip van WDC naar New York veranderd in Boston naar New York. Op dinsdag ochtend, zodat we toch nog een dag in Boston hadden. Daarna zijn we op pad gegaan om Boston te verkennen, het openbaar vervoer was weer langzaam op gang aan het komen. We hebben de metro gepakt naar het centrum, om daar aan de freedom trail te beginnen. Dit pad is gemarkeerd door een rode lijn op de grond en is prima zichtbaar als er een meter sneeuw op ligt. Gelukkig hadden we een kaartje in Simone´s Lonely Planet. De freedom trail was erg mooi, we hebben hem helaas niet in het licht af kunnen maken. Het centrum van Boston zag er heel gezellig uit, deed me een beetje aan London denken. De sightseeing-items langs de trail waren ook de moeite (en kou..) waard, de gebouwen zagen er mooi uit. De trail eindigde aan de overkant van de Charles River, die door de stad stroomt. Van daaruit zijn we weer terug gewandeld naar het centrum om in een pub wat te gaan eten. Daarna waren we allebei erg moe. In de metro terug splitsten onze wegen weer en hebben we een locatie voor de maandag afgesproken. Terug in de warme villa heb ik nog wat met Maartje gekletst en werd het toch weer later dan gepland.

Maandags was het metrosysteem, met hier en daar wat vertragingen, weer verder op gang gekomen. Ontzettend snel ondanks de enorme hoeveelheid sneeuw. Het metrostation waar we af hadden gesproken bleek wat groter dan dat we hadden gedacht, en omdat we elkaar niet via telefoon konden bereiken ben ik gaan wachten bij de trein die we moesten hebben. Hier verscheen ze dan ook uiteindelijk (ze had net als mij vertraging gehad). We zijn eerst naar Harvard gegaan voor een guided campus tour. Daar aangekomen bleek dat alle tours vanwege het weer gecancelled waren, het regende namelijk en vanwege de sneeuw was het nogal ´een derrie´ op straat. We konden wel een self-guided tour kopen, en dat hebben we dan ook gedaan. In de hoop dat de regen wat zou temperen zijn we creatief met de route omgegaan en hebben we de bibliotheken op Harvard als eerste bezocht, hier konden we echter niet naar binnen; overal waren pasjes voor nodig. Dit viel ons tegen. Ook de gebouwen waren van buiten wat minder indrukwekkend dan verwacht, maar ze waren volgens de tour inderdaad historisch oud :P. Beu aan de regen konden we bij het Science Center gelukkig wel naar binnen, waar we bij collegezalen en laboratoria naar binnen konden gluren. Daarnaast was er een museum met historische scientific instruments. Vervolgens konden we ook bij de Memorial Hall naar binnen, een prachtig gebouw. Hier hebben we stiekem een paar foto´s geschoten in de private dining room van de undergrads: de Harry Potter zaal! Nadat we onze Harvard tour af hadden gemaakt hebben we een paar wraps gescoord nabij het Visitor Center, om van daaruit naar MIT te vertrekken. De regen was inmiddels over gegaan in miezelregen. We zouden genoeg tijd hebben, omdat daar de tours pas om drie uur startten. Ware het niet dat we op de één of andere manier 180 graden de andere kant op zijn gelopen langs de Massachusetts avenue. Dit was wel een domper en niet slim van ons. We zijn op de metro gestapt maar waren toch nog te laat op MIT, alhoewel daar de tour misschien ook niet door was gegaan. MIT viel een beetje tegen, lelijke gebouwen. Alleen het enorm grote hoofdkwartier was echt mooi. Hier binnen bleek dat daar ook het grootste deel van de faculteiten huisde, en nog veel meer. Daar hebben we contact gezocht met Daphne, ook een BMT-ster die voor haar stage reeds een paar weken in Boston was. Ze wist echter niet van onze komst en kon niet zomaar van het lab weg voor een redelijk vroeg diner. Simone en ik moesten namelijk dinsdag´s om 07:00 al de bus naar New York hebben. Met behulp van de Lonely Planet van Simone kwamen we bij een nogal apart ingericht restaurant in de buurt van MIT, waar ze goedkoop voer hadden. Hier hebben we heerlijke pannenkoeken gegeten. Daarna hebben we foto´s geschoten langs de Charles River en de metro terug gepakt, het was een weer een gezellige dag. ´s Avonds heb ik met Maartje de planning voor donderdag en vrijdag doorgesproken. We zouden donderdag´s namelijk tegen de avond terug komen uit New York, en vrijdag´s moest ik het vliegtuig naar San Francisco hebben. Het idee was om nog gezellig te gaan uiteten en daarna naar een Valentijns-concert van de Boston Symphonic Orchestra te gaan, waarvoor Maartje goedkope tickets kon regelen. Daphne was daar ook enthousiast over en ging na een belletje graag mee.

De dagen in Boston zijn heel anders gelopen dan gepland, maar het was ontzettend gezellig! En met een Valentijns-date met drie vrouwen in het verschiet wou ik best nog wel de bus in voor sightseeing in New York ;-).

Tot blogs, René

P.S. De foto´s van het sneeuw avontuur:

https://picasaweb.google.com/101368684832177328515/Boston?authkey=Gv1sRgCIvincDNjvyumAE#