King of the hill

De eerste volle week van januari begon na een weekend vrij zeer productief. Op maandag heb ik ontzettend veel werk verzet om op dinsdag en woensdag nieuwe resultaten te boeken en eindelijk ook alle batches aan crosslinker gekarakteriseerd te hebben. Dinsdag en woensdag waren volle dagen op het lab. Op de dinsdag heb ik nieuwe dye-labeling reacties gedaan met mijn eigen geproduceerde eiwitten, die voorzien waren van azides. Met behulp van de laatste resultaten kon ik eerst zonder de azides te verliezen de disulfide bindingen verbreken en de cysteines laten reageren met maleimide-gekoppelde dye. In de middag kon de tweede reactie plaatsvinden en in de avond had ik in één dag FRET-protein geproduceerd. Het originele protocol van Tokuma duurde drie weken… Hij gebruikte dialyze en vriesdrogen (dat ik bij mij crosslinker wel doe), dus ik heb behoorlijk gewonnen in efficiëntie. Woensdags heb ik weer reacties gedaan met polymeren om de aanwezigheid van azides te bewijzen en ook om een mooie SDS-PAGE gel te kunnen laten zien in mijn eindpresentatie.

Donderdag ochtend hadden we weer groupmeeting. Dave vierde deze dag zijn zestigste verjaardag, dus we hadden ons iets eerder in de conference room verzameld om te zingen bij zijn binnenkomst. Met het uitblazen van kaarsjes en taart happen was het feest compleet. Voor de rest was het een gewone meeting met weer interessante presentaties. Ayelet presenteerde heel mooi werk waarin ze liet zien hoe cellen spanningen op hun omgeving uitoefenen alvorens ze tot cytokinese over gaan. Daarnaast liet ze zien dat de uitlopers van cellen altijd een vaste hoek maakten met de as waarover de cellen delen, een bijzonder fenomeen. De tweede presentatie ging over onderzoek in het proteomics gebied, dat een stuk lastiger voor mij te volgen is. WenBin sloot voor de literatuurdiscussie af met een interessant Science-paper. Er waren maar weinig vragen deze meeting. ’s Middags heb ik mijn best gedaan artikelen van Mechanical Engineering te lezen, want van bepaalde vormen elastisch materiaal zijn de spanningsvelden onder compressie of rek bekend. Het idee is om een hydrogel te maken in een van deze vormen, zodat ik mijn hopelijk zichtbare spanningsvelden met gevalideerde modellen kan vergelijken.

De vrijdag was weer een spannende dag op het lab: de eerste poging om gels te maken van mijn FRET-eiwitten. Helaas lukte het niet helemaal, omdat ik niet zeker was over mijn eiwitconcentratie en er waarschijnlijk ergens een rekenfout in is geslopen. Verder heb ik mijn ideëen over de te maken hydrogel-vormen met een paar collega’s besproken, dus er waren nog wat meer details die uitgezocht moesten worden. Daarnaast was het zoeken naar een assay om mijn eiwitconcentratie na de kolommen te bepalen, want deze bleek toch wel erg belangrijk om te weten voor het maken van gels. Jammer, want op zo’n dag kan het maken van een gel natuurlijk niet snel genoeg gaan; daar heb ik maanden naar toe gewerkt. Ik had een geschikt assay gevonden die we ook in het lab available hadden. Helaas gooiden hier de dyes die aan mijn eiwit zitten roet in het eten, waardoor ik me tevreden moest houden met de Nanodrop. Deze heb ik uiteindelijk voor de maandag bewaard.

Voor de zaterdag stond een activiteit op het programma waar ik me al heel lang op verheugd had: het beklimmen van Mount Wilson. Mt. Wilson is het eerste wat ik elke dag zie als ik ’s ochtends mijn raam uit kijk, of naar buiten vanuit mijn kantoor op Caltech. WenBin wou deze hike ook graag doen, en ik had hem en een andere vriend er begin december er al op aangedrongen dat het wellicht verstandiger was deze hike voor de kerst te doen. De berg is namelijk zo’n 1800 meter hoog, dus ook een stuk kouder dan in Pasadena. De datum was echter al een paar keer uitgesteld, en vanwege WenBins verhuizing was het de week ervoor ook niet door gegaan. Alhoewel het zaterdag nog een paar graden kouder zou worden als de rest van de week, 10-12 graden in plaats van rond de 15 (hetgeen overigens een extreem koude winter is hier!), zou het de hele dag zonnig zijn. 10-12 graden met zon is ideaal sportweer. Het zicht vanaf de top kan door de hoogte belemmerd worden door wolken of nevel. Geen van allen was echter voorspeld, dus ook dat zag er goed uit. Helaas gaf WenBin vrijdag aan dat hij niet meer kon gaan omdat hij niet fit genoeg was; hij had zo hard gewerkt dat hij nauwelijks geslapen had de afgelopen week. Ook Ayelet die inmiddels ook graag mee wou gaan had een ander plan voor de zaterdag. Zelf was ik er helemaal op ingesteld om te gaan, en had ook minder gesport de afgelopen week om niet vermoeid aan de klim te beginnen. Ik ben die zaterdag dus ook gegaan. Op internet had ik gevonden dat de mooiste routes beginnen in Chantry Flats, gelegen op een hoogte van 600 meter. De routes beschreven een trail naar de top die een hike van zes of zeven uur retour was. Chantry Flats lag ik op 15 km vanuit mijn huis, dus zonder WenBin’s auto een goede warming-up. Vroeg uit de veren, stevig ontbijt en de tas vol geladen met voer, een paar energy bars en drie liter water. Ik ben kort voor acht uur vertrokken en had bedacht dat die fietstocht wel eens een uur en een kwartier zou kunnen duren. Een goede schatting, want het werd een uur en twintig minuten. Onderweg moest ik al snel mijn lange broek voor een korte inruilen, want de klim vanuit Altadena naar Chantry Flats was vies steil en vies lang. Ik had inmiddels wel de beschikking over de mountainbike van Alexander (de Oostenrijker die al naar huis was); op mijn eerste fiets had ik het niet aan gedurfd. Het merendeel van de tijd was ik aan het klimmen op deze lange slingerweg. Chantry Flats heeft een hele grote parkeerplaats, die rond negen uur al helemaal gevuld was met auto’s. Boven aan was het een complete optocht om op de parkeerplaats te komen. Mooi, kon ik de auto’s weer inhalen die me onderweg gepasseerd waren. De fiets geparkeerd, even wat water gedronken en snel de winter creek trail op gegaan. Helaas hadden ze geen fatsoenlijke kaarten in het winkeltje, dus ik moest zonder kaart naar boven. Ze waarschuwden voor beren en poision oak. Heb geen beer gezien en maar enkele bosjes poison oak, dus dat was een meevaller. Het begin van de Winter Creek trail, waarover ik wel twee verhalen op internet gezien had, had ik gelukkig zo gevonden. De route naar de top was zeven mijl; ongeveer 11 km. Hierin moest ik nog twee keer de hoogte overbruggen die ik al gehad om in Chantry Flats te komen. Uitgaande van de zeven uur op internet had ik met mezelf afgesproken om half twee, ongeacht de locatie, aan de afdaling te beginnen om voor het duister onder te komen.

De route volgde een klein bospaadje en was erg mooi. Ik kwam ook meer mensen tegen op deze trail, althans de eerste 2.5 mijl. Het eerste stuk was nauwelijks klimmen en liep richting een kampeerplaats. Net voor Hoegee camp splitste de route echter op en begon de echte klim op de Winter Creek trail. De route bleef helemaal in het bos. Sommige stukken waren onder een dik bladerdak en erg donker, op andere stukken kon je tussen de bomen door de besneeuwde bergtoppen van Mt. Baldy zien. Prachtig! Omdat ik alleen was had ik het tempo er flink in zitten. De vegetatie verandere langzaam van loofbos naar naaldbos, en na zo’n twee uur klimmen kwamen de eerste stukken ijs en wat sneeuw op de route. Ik liep echter nog altijd in mijn korte broek, want de route was steil genoeg om warm te blijven. Het laatste stuk van de route kom je op de Old Mt. Wilson Toll Road terecht, die niet meer in gebruik is en ook niet meer geasfalteerd. Dit is het enige stuk van de hike niet in het bos, maar dat was helemaal geen straf in het lekkere zonnetje en met heel Los Angeles als uitzicht. Ik was nog binnen de drie uur op de top, het was amper middag! Op de top van Mt. Wilson zelf is weinig te zien; er staan een hoop zendmasten voor radio en televisie, een museum, telescopen en huizen voor de onderzoekers die op de berg wonen om door de telescopen te turen. Verder is het gebied best uitgestrekt, veel parkeerplaatsen en asfalt. De old toll road kwam uit bij een kleinere parkeerplaats, waar dikke Amerikanen uit hun auto’s kwamen rollen om ook van het uitzicht te genieten. Verder was er, zolang mijn lunch op de top duurde, een maffe aziaat bezig met een fotoshoot van zichzelf bij een hoopje sneeuw dat ik met een halve blaas weg had kunnen goochelen. Het uitzicht was natuurlijk prachtig, het was kraakhelder dus de hele LA-county was te zien. Door de hoogte kon ik alleen grote hoofdwegen en de wolkenkrabbers van downtown als zijnde Los Angeles herkennen. Mijn korte broek moest ik al snel voor de lange broek verruillen en ook de muts en handschoenen waren geen luxe. Het waaide verdraaid hard op de open top, mijn stapeltje boterhammen moest ik in de zon en uit de wind wegwerken. Met wat rondwandelen ben ik toch nog langer dan een uur op de top geweest, en om half twee bergafwaarts vertrokken voor dezelfde 11 km. Het was koud genoeg voor de lange broek, en ik had er een flink tempo op zitten. Onderweg nog een paar mensen tegen gekomen die nog aan het klimmen waren, niet zo verstandig… De afgelopen nachten had het vijf tot acht graden op de top gevroren, dus na het ondergaan van de zon wil je je echt niet meer op die berg bevinden. De uitzichten op de besneeuwde bergtoppen waren ook voor de tweede keer niet vervelend. Door op sommige stukken een beetje te joggen, was ik in twee uur weer bij Chantry Flats. Hier was het weer erg druk, want er zijn meerdere trails die CF als begin and eindpunt hebben. Er staan een hoop picknick bankjes en BBQs, een leuke uitvalsbasis. Het was tijd voor een moment bezinning, want nu moest ik met de mountainbike nog levend onder zien te komen. Ik had goede remmen, die ik ook geen tien seconden aan een stuk los kon laten. Op sommige stukken natuurlijk nog even gestopt om van het uitzicht te genieten, want op de lagere hoogtes zie je ook meer van de stad. Levend onderaan een bericht naar Amy gestuurd dat alles goed gegaan was, en ik was nog voor vijf uur (en dus voor het duister) thuis.

Ik kwam ongeveer tegelijk aan met onze nieuwe huisgenote, een Poolse PhD. Erg aardige meid. Amy gaf haar een rondleiding door het huis en daarna gingen ze boodschappen doen. Ik had geen zin om te koken en ben naar Burger Continental gegaan om de reserves weer aan te vullen en de salade bar te plunderen. Daarna op tijd naar bed, want zondagochtend had ik mijn benen ook weer hard nodig.

Er was een orienteering event in Griffith park, dat ook nog altijd op mijn sightseeing verlanglijstje stond. Een prima combinatie dus: sightseeing, hardlopen en puzzelen met een vreemde kaart. Ik was op tijd op gestaan zodat ik nog even op kantoor een accu van de camera op kon laden. We zouden kort bij Caltech verzamelen, dus ik hoefde niet op en neer. Naast Vicky (organisator) gingen nog twee andere studenten mee (Chris, Hima), het was maar een kwartiertje rijden. Helaas was het al erg druk bij de start en hebben we meer dan een uur moeten wachten, ondanks dat we al E-sticks hadden (deze heb je nodig om bij de checkpoints electronisch te kunnen stempelen). Bij de start, ik was toevallig als laatste van ons groepje, had ik de pech dat iemand voor me er met de laatste kaart van de groene route vandoor ging. Nu moesten ze een nieuwe kaart gaan printen, terwijl er al problemen met de printer waren. Na tien minuten besloot ik dan maar van route te wisselen, we moesten immers ook allemaal gezamenlijk met de auto terug en ik had het koud omdat ik er niet op gekleed was om lang stil te staan. Mevrouw bij de start had hier weinig begrip voor, ik mocht wel van route wisselen maar er stonden al meerdere mensen voor deze route te wachten waardoor ik alsnog een kwartier moest wachten. Uiteindelijk kwam er een groene kaart terug en kon ik een half uur nadat mijn vrienden van start waren gegaan eindelijk ook op weg. De groene route was één van de langste en daarmee ook één van de zwaarste, 400 meter hoogteverschil volgens de aankondiging. Griffith park is het grootste Urban park van LA, met heuvels die meerdere grote amphitheaters lijken te vormen. Met een lange route was ik dus zeker van voldoende sightseeing tot in alle uithoeken van het park. De begroeiing is bos en struiken, sommige open stukken. Maar de plekken die met ‘open forest’ aangeduid werden op de kaart bleven toch een raadsel voor me… Het eerste checkpoint van mijn route zou in een stukje open forest liggen volgens mijn kaart, maar dit was niet te vinden. De begroeiing was dicht, en het stukje ‘open land’ nabij kon ik niet gebruiken om naar een open plek te zoeken omdat het een steile heuvel van los zand bleek te zijn. Ik heb hier twintig minuten verloren, en uiteindelijk punt één gelaten voor wat het is. Je moet alle punten vinden om in de rankings te komen, anders krijg je een Did Not Finish. Hier was ik niet erg treurig om, want orienteering is het leukste als er ook wat speurwerk bij zit. Punt twee en drie had ik heel snel gevonden, de tijd zat alleen in het overbruggen van de afstanden en hoogteverschillen. Sommige stukken waren te steil om te kunnen rennen of joggen. Punt vier was gemolesteerd, hing ergens in een boom zonder elektronica. De rest van de punten heb ik ook zonder al te grote moeite kunnen vinden. De laatste moest ik overslaan omdat er klachten waren gekomen van de nabij gelegen dierentuin. Gefinished na bijna twee uur orienteering, dus ik had weer een behoorlijke work-out achter de rug. Bij terugkomst bleek dat anderen wel het eerste punt van de groene route gevonden hadden, dus hij was in tegenstelling tot punt vier niet verdwenen. Hima zat op dezelfde route als mij en had per ongeluk wel de dierentuin bezocht :P. Vicky en Chris waren ook al terug en hadden de zwaarste route genomen. Vicky had uiteraard weer gewonnen. Hier kwam dan ook de aap uit de mouw, ze had in haar jeugd al eens mee mogen doen aan de wereldkampioenschappen orienteering.
Door de onverwachtte drukte bij dit event was de middag bij terugkomst op Caltech al ver gevorderd. Ik had honger en moest ook nog boodschappen gaan doen. De korte avond die resteerde was goed om rustig aan mijn blog te typen.

Groetjes René

De foto’s (Mt. Wilson -> Griffith):

https://picasaweb.google.com/101368684832177328515/KingOfTheHill?authkey=Gv1sRgCNG75b_9vs2MMA#